The importance of "interpretation" in understanding the Qur'anic text with the semantic changes that it has had in the history of Islamic hermeneutics, makes the question of its normativeness and normability necessary. Considering the different semantic interpretations, to ask this question, we must first know which interpretation and meaning we are discussing. Therefore, according to the number of interpretations, it can be said that interpretation normativeness and normability will have different formulations and multiple answers. The present study introduces four introductory steps (1- dual interpretation 2- translingual dominance of "interpretation" 3- interpretation; normativeness and normability 4- expressive forms related to interpretive standardization) briefly provides the interpretability. In order to provide a suitable ground for raising the question of the normability and normability of the three interpretation: (deviation from surface meaning, penetration into the lower layers of meaning, and tangible external objects and objective facts) While answering each question, note the relevant rules and regulations in the field of interpretation.
شاکر، محمدکاظم، مبانى و روشهای تفسیرى، مرکز جهانى علوم اسلامى، قم، 1382ش.
شنوقه، سعید، التأویل فی التفسیر بین المعتزلة و السنه، المکتبة الازهریة للتراث، قاهره، بیتا.
شیرازی، صدرالدین محمد بن ابراهیم، تفسیر القرآن الکریم، تحقیق محمد خواجوی، بیدار، قم، 1366ش.
شیرازی، صدرالدین محمد بن ابراهیم، سه رساله فلسفی (المسائل القدسیه، متشابهات القرآن و أجوبة المسائل)، تصحیح سید جلالالدین آشتیانی، مرکز انتشارات تبلیغات اسلامی حوزۀ علمیه، قم، 1378ش.
طباطبایی، سید محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ترجمۀ سید محمدباقر موسوی همدانی، انتشارات اسلامی جامعۀ مدرسین حوزۀ علمیه، قم، 1374ش.
طباطبایی، سید محمدحسین، قرآن در اسلام، دار الکتب الاسلامیه، تهران، 1353ش.
طیب حسینی، سید محمود، «تفسیر کلیات: تعریف ضرورت، اهمیت و تفاوت آن با تأویل»، در دایرةالمعارف قرآن کریم، پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی مرکز فرهنگ و معارف قرآن، قم، 1382ش.
عباسی، مهرداد، «تفسیر قرآن، دورۀ آغازین و میانه»، در دایرة المعارف قرآن، حکمت، تهران، 1392ش.
علوی مهر، حسین، روشها و گرایشهای تفسیری، اسوه، قم، 1381ش.
عمید زنجانى، عباسعلى، مبانی و روشهای تفسیر قرآن، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى، تهران، 1373ش.
غزالی، محمد بن محمد، المستصفی من علم الاصول، بینا، بولاق، 1322_ 1324ش.
غزالی، محمد بن محمد، مشکاة الانوار، ترجمۀ صادق آیینهوند، امیرکبیر، تهران، 1364ش.
فخر رازی، محمد بن عمر، التفسیر الکبیر، بینا، قاهره، بیتا.
فیروزآبادی، محمد بن یعقوب، بصائر ذوی التمییز فی لطائف الکتاب العزیز، تحقیق محمدعلی نجار، بینا، بیروت، بیتا.
قاضی عبدالجبار، عمادالدین ابی الحسن، تنزیه القرآن عن المطاعن، المکتبة الازهریة للتراث، قاهره، 2006م.
قاضی عبدالجبار، عمادالدین ابی الحسن، شرح اصول خمسه، دار احیاء التراث العربی، بیروت، 1422ق.
قرطبی، محمد بن احمد، الجامع لإحکام القرآن، ناصرخسرو، تهران، 1364ش.
قشیری، عبدالکریم بن هوازن، الرسالة القشیریه، بینا، قاهره، 1374ش.
کرمانی، حمیدالدین، مجموعة رسائل الکرمانی، تحقیق مصطفی غالب، مؤسسة الجامعیه، بیروت، بیتا.
کمالى دزفولى، سید على، قانون تفسیر، کتابخانۀ صدر، تهران، 1354ش.
گلدزیهر، ایگناس، گرایشهای تفسیری در میان مسلمانان، ترجمۀ سید ناصر طباطبایی، ققنوس، تهران، 1393ش.
مروارید، حسنعلی، ملاحظاتی پیرامون مبدأ و معاد، ترجمۀ حمیدرضا آژیر، رایزن، تهران، 1378ش.
مستملی، اسماعیل، شرح التعرف لمذهب التصوف، به کوشش محمد روشن، اساطیر، تهران، 1366ش.
معرفت، محمدهادی، التفسیر و المفسرون فی ثوبه القشیب، الجامعة الرضویة للعلوم الاسلامیه، مشهد، 1418ق.
معرفت، محمدهادی، «تأویل معیار و شاخصۀ تأویل صحیح، فرق میان تفسیر و تأویل و ظهر و بطن قرآن»، بینات، سال دوم، شمارۀ 6، تابستان 1374ش، ص 38-43.
معرفت، محمدهادی، تفسیر و مفسران، ترجمۀ علی خیاط و علی نصیری، مؤسسۀ فرهنگی التمهید، قم، 1379ش.
مغربی، علی عبدالفتاح و عاطف العراقی، الفیلسوف ابن رشد مفکرا عربیا و رائد اللاتجاه العقلی، الهیئة العامة لشئون المطابع، قاهره، 1993م.
ملکی میانجی، علی، توحید الامامیه، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، تهران، 1373ش.
ملکی میانجی، علی، «مکتب تفکیک- عرفان قرآن برهان»، بینات (مؤسسۀ معارف اسلامی امام رضا(ع)، شمارۀ 39 و 40، پاییز و زمستان 1382ش، ص 267-312.
مؤدب، سید رضا، روشهای تفسیری قرآن، اشراق، قم، 1380ش.
میبدی، رشیدالدین احمد بن سعد، کشف الاسرار و عدّة الابرار، تحقیق علیاصغر حکمت، امیرکبیر، تهران، 1371ش.